– युवराज काफ्ले इ-वन

श्रीमान्
कोही निर्दोषले सजाय पाउनु अगाडि
पोस्मार्टमको बाहानामा मेरो शरीर चिरेर
मुर्दाघरमा पुर्याइनु भन्दा पहिल्यै
म स्वयं मेरो मृत शरीर लिएर उपस्थित भएको छु
सम्मानित अदालतको यो कठघरामा ।
मेरो मुद्दाको बादी र प्रतीबादी म आफै हुँ
वकालत म आफै गरिरहेको छु ।
आदेस होस् श्रीमान् !
म आफैले गरेको मेरो आफ्नै हत्याको वकपत्र
सम्मानित अदालत सामु प्रस्तुत गर्द्छु ।

श्रीमान्
मेरी आमाको गर्भबाट बाहिर निस्किदा
म खेतको आलीमा थिएँ ।
आफू ‘झन्डै’ मरेको बिर्सिएर
म ‘धन्न’ बाँचेको सम्झिएपछि आमा मुस्कुराइन्
म रोएँ ।
धान बोक्ने डालोमा सन्तान बोकेर घर पुग्दा
मेरी आमाको सुत्केरी पीडा हराएको थियो ।
आमाको छाती चुसेर म “मान्छे” हुन पाएँ
आज मेरी आमाको स्तनबाट
दूध आउदैन श्रीमान् !
-रगत मिसिएको बाक्लो पिप बग्छ ।
प्रमाण चाहिन्छ भने
गएर हेर्नू
मेरो घरै छेउको खोल्सामा
पिप पुछ्दै फालिएका थांङ्ग्ना र कागजहरूमा ।
जहाँ अहिले झिँगाहरुको साम्राज्य बनेको छ ।
श्रीमान्,
मेरी आमाले भएभरका फरिया र चोली
पिप पुछेरै सकिन्,
आफू नाङ्गिएको सम्म हेक्का भएन उनलाई
तर
चन्द्र र सुर्यको सेतो चित्र भएको
किनारामा निलो रङ्गाइएको
एउटा रातो कपडा
कहिल्यै चलाइनन् ।
बरु सजाएर राखिन् घरको मुल ढोकामा ।

श्रीमान्,
पिप पुछेरै मेरी आमाले लालपुर्जा सकिन्,
जन्मदर्ता र बिवाहदर्ताका प्रमाणपत्र पनि सकिन्
बा’को मृत्युदर्ताको प्रमाणपत्रले पनि पिप पुछिन्
पिप पुछ्न अरु केही कागज नभेटेपछि
आफ्नै नागरिकको प्रमाणपत्रले पनि पुछिन्
तर,
“राष्ट्रियगान” लेखिएको एउटा कागजको टुक्रो
सँधै जोगएर राखिन् ।
प्रमाणपत्रहरू सकिएर खाली भएको
थोत्रो काठको बाकसमा ।

मेरी आमाले यस्तो ‘जघन्य अपराध’ गर्दा पनि
कानुनको आँखा नपरेपछि
सरकारले कारवाही नगरेपछि
मैले सहनै नसकेर,
म आफैले गरेको हुँ, मेरो हत्या ।

श्रीमान्,
यो सम्मानित अदालतमा एउटा बिन्ती टक्र्याउछुँ
मेरी आमाले मुलढोकामा सजाएको
सेतो चन्द्र सुर्य अंकित रातो कपडा जलाएर
खरानीले स्तनको घाउ पुरेर
बाहिरबाट “राष्ट्रियगान” लेखिएको
कागजले टाल्नु भन्दा अगाडि नै
सके हत्या गरिदिनु, नसके अस्पताल पुर्याइदिनु ।

उर्लाबारी, मोरङ्ग